Yüzüne kapanan kapıları zorla açmaya çalıştıkça tükenen sen oluyorsun... Tüm hayat enerjini o kapının eşiğinde sancılar içinde tükettiğin halde anahtarı içten kapatılmış o kapıyı zorla olsa yine de açmak istiyorsun ama içerde olan her neyse ve kimse belki de bilerek kapatmıştır kapısını ve sana yol göstermiştir. Aslında sen farkında bile olmadan belki o kapıdan içeri girmek için milyon emek harcıyorsun ve bu o kapalı kabının üzerine içerden örülmüş  bir duvar olduğundan   bile habersizsin, o kapıyı açmak için ettiğin çabanın sesi tüm etrafı sarmış olsa da kapı ardındakinin umurunda olmuyorsa niye hala o kapıyı açmak için zorluyorsun ki kendini? O güzel ruhunu, zamanını, ömrünü niye o kapıda tüketiyorsun hele ki zaman  denen kavramın gerisine gitmenin hiç mümkünatı yokken, neden kendini tüketiyorsun.?

Olumlu olmadığı düşündüğün, hayatına anlam katmayan her yer seni boğar ve sen sorgulamaya başlarsın kendini, o olumsuzluk içinde hayat akışının nereye gittiğini ve nerede olduğunu. Bin bir soru türetir, yönü belli olmayan girdaplarla muhakemesini yaparsın yaşamının, anlamsızlıklarla taçlanan bir sonuca ulaşırsın ve sonunda bu seni sadece olumsuzluğun merkezine iter. Karşılığını bulamadığını her yer ve her şey seni yıpratır. Sen her şeyden daha değerlisin, kendini boşuna tüketme.

Üzerine kapatılmış kapıyı fazla zorlamak iyi değildir... Birazda akranda bırak, bazen yerinde bir gidiş kalıp beklemekten bin kat daha değerlidir. O kapıda durup o kapıyı açmak için verdiğin mücadele kendi benliğine yaptığın bir harekettir belki de.

Şükran DEMİRHAN

Mail demirhansukran12@gmail.com

Instagram @skrnd_official