Geçen günlerde yurdumun birçok ilinde büyük yıkıma neden olan depremin yarattığı tahribatı hiçbir kelimeyle anlatmam mümkün değil.

Uzun zamandır elim kaleme bile gitmiyor.

Ülkece hüzünlü günler geçiriyoruz.

Yitip giden canlar, yarım kalan hayatlar, yetim çocuklar ve daha sayamadıklarımın üzerimizde bıraktığı acı dolu izleri anlatmam mümkün değil. 

Bir yandan artçı sarsıntılar şiddetli bir boyutta hala devam ederken, bir yandan yaralarımızı birliktelik içinde milletçe sarmamız, yüreğimizde ki duygu yoğunluğunun bir göstergesi olduğunu söyleyebilirim.

Şu deprem felaketini elimizden gelebilseydi kuyusunu elbet kazardık, maalesef bunun mümkün atı bile yok. Harabeye dönmüş koca metropollerimiz, kasabalarımız, ilçelerimiz, köylerimiz var ve maalesef sağlam yapıtlar yok denilecek kadar az. 

Düşünsenize bir baba ya da anne yıllarca kendi hayatından kısıp bir ev alıyor daha ödemesi bitmeden evi başına yıkılıyor.

Bu kabullenemeyen, çok kötü ve zor bir durum.

Felâketleri kadere bağlamak çok saçma…

(İsra/suresi 13. Ayette) şöyle denilir.

Allah kuluna dert vermez. Ders verir, imtihan eder ve der ki (Biz her insanın kaderini; kendi çabasına bağlı kıldık). “

Yani deniliyor ki;

Kendi kaderine yön veren sensin.

“Kader değil ihmal öldürür “

“Deprem değil bina öldürür”

Bu iki kavramı birbirine bağdaştırmayan bir mantık düşünemiyorum.

Kendi ihmallerimizi kader diye nitelendiremeyiz!

Umuyorum ki bu duruma sebebiyet yaratanlar hem yargı önünde hem de ilahi adaletten haklarına düşeni alacaktır.

Ve yine umuyorum ki; bu felaketten milletçe ders almışızdır.

Enkaz altından çıkarılan o çocukların yüzündeki o çaresizliği ömrüm boyunca unutmayacağımı biliyorum.

“Bir çocuk ağlarsa bir dünya ağlar”

Biz insan olarak bütün çocuklara borçluyuz, sağlam temeller inşa etmeyi.

Lakin işe ilk önce aramızdaki, hak, hukuk, vicdan, merhamet, Allah bilmeyenlerden ve paraya tapanlardan başlamamız bizim için çok daha sağlıklı olacağına inanıyorum.