Gerçek olan bir şey var ki; içimizde sürekli var olan temiz mi temiz, nahif, iyilik dolu bir çocuk yaşadığı...
Peki, aramızda kaçımız o çocuğu diri tutabiliyoruz?
Yüreğimizin neşesi olan o çocuğu yaş; mekân, zaman, saat fark etmeksizin her anımızda var etmemiz gereken bir yanımız değil mi?
Okuduğum bir kitapta şöyle geçiyordu;
“O içindeki Çocuğun duygularını inkâr etme, İntihar edebilir.”
Yaşamın getirdiği koşullar ve durumlar bazen bizi olumsuz yönlere çekebiliyor yalnız yaşamın her saniyesi değerli ve belli bir anla sınırlı, bize yüreğimizde ki güzelliği dışa yansıtmamızı sağlayan en önemli unsur da içimizdeki çocuktur. Çünkü içimizdeki çocuk bizim en masum en neşeli yanımız olduğu kadar en hayalperest, cesur, iyilik dolu yanımızdır.
Ne yaş ne makam fark etmeksizin içimizdeki çocuğa ihtiyacımız var. “Bir çocuktan bir dünya öğrendim” diyen bir bilge aynı zamanda bir çocuğun her zaman bizim içimizde yaşadığını dile getirmiştir. Yani içimizdeki çocuk bir dünyadır içimizdeki dünyayı yaşanılır kılalım.
Her zaman kendi yüreğinin sesini dinle Terimine değinerek şunu belirtmeliyim ki;
İçimizdeki ses, içimizdeki çocuğun bize seslenişidir ve her zaman bize doğru olanı söyler. O bizi en insanca olana yöneltir.
Üzülerek belirtmeliyim ki O çocuğu içindeki mahzenlere kapatan bireyler var. Hayat denilen döngü her canlı için muhteşem planlar yaparken insan denilen varlık bu döngü içerisinde en iyi yanlarını kaybettiğinin farkına sonradan varabiliyor. Hırs, öfke, yenilgi vb. Kötü kavramlar içimizdeki o masum çocuğu öldürebilir. Bu gibi durumları deneyimliyor, sıklıkla karşılaşıyoruz. Gerçek olan bir şey var ki; sağlıksız yürekler ve beyinler sağlıksız kişilikler oluşturur sağlıksız kişiliklerde sağlıksız toplumlar oluşturur. Bizim ilk önce içimize dönüp o masum yanımızın yaşadığına bir bakmamız gereklidir. Onu daha çok yaşatmanın yollarına başvurmanız, yüreğimizde ki o nadide pırlantaya sarılıp, güveni, mutluluğu, iyiliği, sevgiyi daha çok yüreğimizde taşıyarak yaşam da daha sağlam adımlar atabilmemiz için gereklidir.
“İnsanlar kaç yaşına gelirse gelsin, içinde ki çocuğu öldürmemeli. İçimizde ki çocuk, saflığı ve iyiliği temsil eder, o ölürse geriye sadece saf kötülük kalır.”
Kendi felsefeme dayanarak şunu belirtmek istiyorum.
-İyi birer insan olarak yaşamak ve hatırlanmak bu dünyada insana sunulabilecek en iyi derecedir...
Bizler yalnızca en iyi dereceye iyilikle ulaşabiliriz. İçimizdeki iyiliği öldürmeyelim.
İçindeki iyiliğe sarılıp, iyiliği, insanlığı savunanlara, hayata daha çok anlam katmayı benimseyenlere sevgilerle...
Şükran DEMİRHAN
Mail: demirhansukran12@gmail.com
