Derin bir uçurumdur hayat denen yolculuk... İlk adımlarınızı atarken gülersiniz hayalleriniz tazedir, umutlarınız masum çünkü biraz rahat görünür size yolun sonu, umutla ilerlersiniz, yemyeşil ağaçlar kaplamıştır renk renk çiçekler açmıştır yolunuzda, beyaz bulutlar, şen şakrak öten kuşlar sallanıyor dur gökyüzünde.

Sevinçle, umut dolu adımlarla yürürsünüz.

Bir müddet sonra kasırgalar eser, şimşekler çarpar, güneş, ay kaybolur yönünüzün neresi olduğunu bile bilmezsiniz, tümsekler çıkar önünüze, düşüp yara bere içinde kalırsınız. İleriye veya geriye bir adım daha atma mecaliniz kalmaz sonra tereddüt edersiniz düşünürsünüz acaba yanlış mı yaptım diye...

Hiç bu yola çıkmamalıydım, “ hayaller hayallerde kalır” bile diyebilirsiniz adım atma isteğiniz o an yok olabilir bile. Belki geri dönersiniz. Çoğu Bireyin yaptığı gibi... Belki de her şeye rağmen, tüm olumsuzluklara, tüm yaralara rağmen ilerlersiniz çok az bireyin yaptığı gibi.

Bana soracak olursanız... Ben ilerlerdim, hiç tereddüt etmezdim arkama dönüp bakmaya bile.

Eğer bir yol çizdiysem kendime eğer bir hedef koyduysam o yolun sonu kötü çıksa dahi sonunu görmeden duramam.

Çünkü yüreğime nakşeden bir cümlede şöyle geçiyordu.

“Dünyanın her yerinden herkesin yenileceği bir yer vardır. Kimilerini yenilgi yıkar, kimileriyse zaferle küçülür, bayağılaşırlar. Büyüklük, hem yenilgiyi, hem de zaferi kabullenebilen kişilerde yaşar.”