Batman'da son bir ay gündüzleri hava açık, sıcak ve durgun. İki gün öncesinde hava durumu tahminlerine göre hesapta olmayan yağmur, yüzümüzü güldürecek hevesine kaptırmışken mutluluk kısa sürdü. Yağan sıcak yağmur serinletmedi. Yarım kalan hevesimizin yerini güneş tekrar aldı, durgun yaşamın içinde gün ağardı, annem aradı tüm içtenliği ile "Akşam yemeğine gel, senin sevdiğin yemekleri yaptım" dedi. Sahi, bu cümle kadar zengin, sahici bir şey var mı hayatta? Ya da insanın her an yanında duran, iyiliğini düşünen bir babasının olması kadar?

Minibüsteyim, nihayetinde minibüs deyip geçmemek lazım... Adamların bir kültürü var. Çalan arabesk müzikleri, ellerindeki kehribar tespihleri, deri siyah aşınmış yelekleri filan. Radyoda; Fatih Kısa parmak - Bu adam benim babamı dinlerken babam için yazdığım satırlar ve arkadaşla olan diyalogumuz geldi hatırıma, hemen açtım o anı okudum: "Arkadaş tüm önyargılarını sermiş meydana, antipatik sesiyle konuşuyor; "Babanın mizahı neden sert?"

O bir baba ama diyorum. Öyle zevkine, keyfine ve kendine dahi pek ehemmiyet vermeyen bir baba, o bildiğin kahve babalarından değil! Has, yalın, gerçek emekçi bir baba!

Onurunu, gururunu dünya malı ve akça uğruna yerle yeksan etmeyen bir baba. Azmiyle üst mevkiye ulaşan, dostları tarafından hançerlenen, yakınları tarafından köreltilen bir baba. "Baba" ismini onuruyla taşıyan bir baba!

Bu sözleri telaffuz ettiğim an arkadaşımın iri manalı ceylan gözleri kederle dolup, bir filiz gibi eğildi başı.

O sertlik, o tedirginlik kim bilir belki de bundan. Tavır olayı kişiden kaynaklanıyor tabii, babamın kabuğunu kırdın mı ne elmaslar, ne zümrütler çıkar, aklın hayalin şaşar! Entelektüel fikri, ticari zekâsı, kırma çay tadındaki muhabbetine hiç girmiyorum... Bak bu da en son çekindiğimiz fotoğraf. Canım benim, en sevdiğim, fotoğraf çekerken makineye değil de "hazır bu fani dünyadayken, can gözüyle bir kez daha, doya doya Özgürümü göreyim" der gibi bakmış objektife... Senin sevgini, dürüstlüğünü, arkadaşlarına, dostlarına ve ailene verdiğin önemi, cesaretliğini, iyiliğini ve bırakmakta olduğun güzel izleri yıllar geçse de yüreğimden silmeyeceğim."

Zamanında yazdığım bu satırları okurken kulağımda çınlayan babamın sözleri bir an belirdi: "Herkes seni seviyorum diyorsa orda bir problem var demektir. Yakın çevremden, arkadaş sahibi kimi insanlar arkamdan kuyu kazıcı konuşmaları kulağıma geliyor olsa da bunlara pek önem vermiyorum demek, kırılmıyorum demek pek doğru olmaz! Bir kitap zaman içerisinde kendi değerini bulur, ki bu bir insan içinde öyledir kuşkusuz. Ama bunu size sizi tenzih ederek söylüyorum; bir insan hayattayken onu sevin, sayın."

Radyoda Kısa parmağın aziz sesi: "...Ağlama benim babam/ Ağlama naçar babam/ Kara gün geçer babam hey!/ Bir kapıyı kapayan/ Gene açar babam/ Ağlama benim babam hey!"